"Sizlere kim bir bardak su verirse, doğrusu size derim ki mükâfatını kaybetmeyecek" (Markos 9,41).

İncil’in tümü bizleri vermeye davet ediyor: Yoksullara vermeye (Markos 10,21), dileyene ödünç vermeye (Matta 5,42), aç olanı doyurmaya (Markos 6,37), gömleğini isteyene abayı da vermeye (Matta 5,40); karşılıksız vermeye (Matta 10,8).
               İsa’nın kendisi hastalara sağlığı, günahkâr olanlara affı, hepimize hayatı vermeye başladı (Markos 10,45).
               İsa istifçi bencil içgüdülerimize cömertlikle karşı geliyor. Sadece kendi ihtiyaçlarımıza odaklanan bizleri, diğer insanların ihtiyaçlarına yönlendiriyor. Elde etme kültürünün yerine verme kültürünü getiriyor.
               Fazla veya az vermemiz önemli değil. Önemli olan "nasıl" verdiğimizdir. Küçük bir şey versek de, insanlara sevgiyle yaklaşmamız önemlidir. Bazen bir bardak su bile yeterlidir. Aziz Matta İncilinde belirttiği gibi, Filistin gibi sıcak ve kuru iklim olan bir yerde bir bardak "soğuk su" bile (Matta 10,42) insanların hoşnutluğunu kazanmak için yeterlidir.

"Sizlere kim bir bardak su verirse, doğrusu size derim ki mükâfatını kaybetmeyecek".

Aslında bir bardak su vermek çok basit bir harekettir ama Allah’ın nazarında, O’nun adına yapılması, sevgiyle yapılması önemlidir.
               Sevgi tüm inceliklere sahiptir ve kendini ifade etmek için en uygun yöntemi bulmayı bilir.
               Sevgi kendini düşünmediği için dikkat etmesini bilir.
               Sevgi özen doludur. Diğerinin ihtiyacını keşfettiğinde, onu mutlu etmek için elinden geleni yapar.
               Sevginin yerini hiç bir şey tutamaz çünkü insanları nasıl dinlememiz, hizmet etmemiz veya onlara nasıl yardıma hazır olmamız gerektiğini bize esinleyendir.
               Oysa kimbilir kaç kez birilerine yardım ettiğimizi zannederek, özellikle acı çeken biri karşısında, yersiz öğütlerimiz veya gevezeliklerimizle, onu sıktığımızın farkına varmıyoruz.
               Aslında tüm insanlara yaklaştığımızda "varlığımızla" sevgi olmalıyız. Ancak bu şekilde onların kalbine girip acılarını hafifletebiliriz.
"Sizlere kim bir bardak su verirse, doğrusu size derim ki mükâfatını kaybetmeyecek".
               Bu ayın Hayat Sözü her eylemimize değer vermeye yardımcı olacak: Ev işinden tarladaki işlere; oto tamirciliğinden büro işlerine; okul ödevlerine; toplumsal, politik veya dini alandaki sorumluluklarımıza, yaptığımız her şey dikkatli ve özenli bir şekilde yapılabilir.
               Yaratıcı ve cömert bir şekilde etrafımızdaki insanların ihtiyaçlarını sezinleyebilmek için sevgi bizlere yeni gözler verecektir. Bu şekilde davranmak ne tür meyveler verecek? Armağanlar artacak çünkü sevgi, sevgiyi çeker. Sevinç çoğalacak çünkü "Vermek almaktan daha büyük mutluluktur" (Hab. İşleri 20,35).

"Sizlere kim bir bardak su verirse, doğrusu size derim ki mükâfatını kaybetmeyecek".

İkinci Dünya savaşı esnasında, Trento şehrinin bazı mahallelerinde çok yoksul aileler oturuyordu. Bizde olanı onlarla paylaştık Bununla, bu insanların hayat düzeyini yükseltmek istiyorduk, çünkü tüm insanların eşit olmasını arzuluyorduk.
               Belki çok basit bir fikirdi fakat umulmadık meyveler verdi: Yiyecek, giyecek, ilaçlar beklenmedik bir bollukla insanlar arasında paylaşıldı. Bu olaylarla, İncil yaşanırsa, kişisel ve toplumsal tüm sorunlara yanıt vereceğine inandık.
               Bu bir düş değildir. Günümüzde yüzlerce kuruluş "Paylaşma ekonomisi" projesi doğrultusunda çalışıyor ve verme kültürüyle işletilip kârlarını sosyal amaçlar için kullanıyorlar. Örneğin, zor durumda olan insanlara yeni iş imkânları yaratarak ve acil ihtiyaçlarını karşılayarak yardımda bulunuyorlar.
               Bu kuruluşların kârları ihtiyacı olan sayısız kişilerin her ihtiyacını karşılamaya yeterli olmadığından, Hareketimize ait birçok kişi, 1994 yılından beri, 55 ülkeden 7.000 muhtaç kişi için küçük bir katkıda bulunuyorlar.
               Bu yardımların karşılıklı olarak büyük bir cömertlikle verildiğine aynı zamanda da büyük bir cömertlikle kabul edildiklerine dair sayısız tecrübelere tanık olduk. Birçok tanıklık arasından, Filipinlerden bir tanesi: "Küçük kasap dükkânımız vardı. Hayvanlara bulaşan bir salgın hastalık yüzünden, iflas ettik. Birçok yerden borç almak zorunda kaldık. Ne yapacağımızı şaşırmıştık. Sizin bizlere düzenli olarak gönderdiğiniz yardım sayesinde her gün beslenebildik. Çok kısa bir sürede, benden daha fazla yardıma muhtaç olan birilerine yardım etmem gerektiğini anladım. Bir komşum hastaydı, çok acı çekiyordu ve maddî olarak yardıma ihtiyacı vardı. Bu komşuma son nefesini verinceye dek yardım ettim. Kocası bizden çok daha fakir olduğu için de beşinci çocuğuna maddî destekte bulundum".
 

               Chiara Lubich

 "Gözyaşları içinde ekenler, Sevinç çığlıklarıyla biçecek" (Mezmur 126, 5).

Bu söz halkını, kararlı ve kuvvetli müdahalesiyle, Babil’deki esaretten kurtaran Allah’tan sözeden mezmurdan alınmıştır. Tarih boyunca, halkı umutsuzluğa kapıldığı, cesareti kırıldığı, tehdit altında bulunduğu her seferde Allah daima müdahale etmeye devam etti.

Bu hepimizin hikâyesidir. Bir taraftan endişe ve kaygıyla (mevsim iyi olacak mı? Buğday yetişecek mi?), diğer taraftan hasatı bekleme sevinciyle tohumu toprağa emanet eden ekinci imgesi bunu çok iyi ifade ediyor.
 

"Gözyaşları içinde ekenler, Sevinç çığlıklarıyla biçecek".

Hayatımızı düşündüğümüzde çoğunlukla uyumlu bir hayat düşleriz. Chiara Lubich şöyle diyor: "İyi yapılan işlerle, eğitimiyle, dinlenmesiyle, aile ile birlikte geçirilen saatleriyle, karşılaşmalarıyla, toplantılarıyla, sporuyla, eğlence zamanlarıyla birbirini izleyen, düzenli ve huzurlu günler" (...) düşünürüz. İnsanın kalbinde her şeyin bu şekilde ve sadece bu şekilde olması ümidi hep vardır.

Oysa ‘Azizlik yolculuğumuzun’ farklı olduğunu görüyoruz çünkü Allah onu farklı istiyor. Varlığımızın gerçek anlamına ulaşması ve yaratıldığı asıl amaca varması için programımıza başka öğelerin girmesine veya bu öğelerin varolmasına kendisi izin veriyor. Bunlar, fiziksel ve manevi acılar, hastalıklar, hayattan çok ölümden söz eden nice binlerce acılardır.

Neden? Acaba Allah ölümü mü istiyor? Hayır, aksine, Allah hayatı seviyor, ama öyle dolu öyle verimli bir hayat ki, iyiliğe olumluya, barışa yönelik bütün gayretlerimizin ötesinde, hayal bile edemeyeceğimiz bir hayattır bu".

Ve işte Emeğimizi ve acımızı simgeleyen, çürümeye mahkûm tohumu atan ve toprakta çürüdükten sonra başağın meyvesini toplayan hasatçı imgesi. "Size doğrusunu söyleyeyim, buğday tanesi toprağa düşüp ölmedikçe yalnız kalır. Ama ölürse çok ürün verir" (Yuhanna 12, 24).

"Allah hayatımız süresince bir tür ölümü, bazen de bu tür ölümleri defalarca tecrübe etmemizi istiyor. Bunun nedeni de meyve verebilmemiz için, bizim değil de O’na layık, O’nun eserlerini ortaya çıkarmamız için istiyor. Allah’a göre bunlar yaşamımıza anlam veriyor: Bu zengin, dolu, dopdolu, O’nun kendi yaşamını yansıtan bir yaşamdır".

 

"Gözyaşları içinde ekenler, Sevinç çığlıklarıyla biçecek".

Bu sözü nasıl yaşayabiliriz? Chiara bize bir öneri getiriyor, Allah’ın sözünü uygulamada yol gösteriyor: "Küçük veya büyük acıya değer vermek, acıya önem vermek gerekir (...). Özellikle emeğe, kardeşi severken gerekli özveriye değer vermek gerekir: Bu bizim tipik özelliğimizdir." Bu acı, hayatın ortaya çıkmasına neden oluyor.

 "Biri eker, başkası biçer" (Yuhanna 4, 37) sözünün bilinciyle, sonuç elde etmesek dahi yılmayalım. En iyi şekilde eğitmeye çalıştığımız çocuklarımızın geleceği ne olacak? Sosyal ve politik alanda gösterdiğim gayretin meyvesini görebilecek miyim? demeden, durup dinlenmeden iyilik yapmaya devam edelim, belki ilerde belki de başka bir yerde şüphesiz meyve verecektir.

Hayat yolumuzun önünde bir ümit, bir kanı, güvenli bir hedef bulunuyor. Bazen baskısı altında kaldığımız güçlükler, sınanmalar, bizleri İncilsel mutluluklara ve sevince götüren zorunlu bir geçiştirler.

"Öyleyse ileri! Her acının ötesine bakalım. Kaygılar, sınanmalar karşısında durmayalım. Gelecek olan ekine bakalım".
 

"Gözyaşları içinde ekenler, Sevinç çığlıklarıyla biçecek".

Patrisia, 22 yaşındadır, bir süreden beri bir müdürün asistanı görevindedir. Şunu söylüyor: "Başından beri işimi hep daha iyi yapmaya ve meslektaşlarımla ilişkilere özen göstermeye ve her birine değer verdiğimi hissettirmeye çalışıyordum".

Sonuç ne olursa olsun sık sık kişisel prensipleri savunmak için akıma karşı gitmek gerekir. Patrisia bunu şöyle dile getiriyor: "İşyerimde önemli bir kişi bazı ayrıcalıklardan yararlanıyordu. Açıkçası dürüst olmayan bir tutumu vardı. Bunu ona söylemeliydim".

Düşüncelerini ifade etmiş olması, Patrisia’nın işini kaybetmesine neden olur. "Çok acı çektim, ama aynı zamanda huzurluydum çünkü doğru hareket ettiğimi biliyordum". Umudunu kaybetmez çünkü onu sonsuz derecede seven ve her şeye kadir bir Peder’i olduğu bilincine sahiptir. Ülkesi Paraguay’ın içinde bulunduğu iş bulma güçlüğü ve ekonomik sıkıntıya rağmen o akşam iki iş teklifi alır. Yeni işi eskisinden daha iyidir ve doğrudan eğitimiyle ilgilidir.

 

 Peder Fabio Ciardi ve Gabriella Fallacara

"Ben aranızda hizmet eden gibiyim" (Luka 22, 27).

Mayasız ekmek gününde, Fısıh bayramında, "üst kattaki geniş odada", İsa havarileriyle son yemeği paylaşır. Ekmeği böldükten ve şarap kupasını havarilerine verdikten sonra, onlara son olarak öğretmek istediğini söyler: Cemaatinde en büyük olan küçük olacak, amir olan da hizmet edecektir.

Aziz Yuhanna, bu olayı anlatırken, İsa’nın anlamlı bir davranışı üzerinde durarak, kendisini izleyenlerin ilişkilerine yönelik getirdiği yeniliği vurgulamak istiyor: Diğerlerinden üstün olma ve emretmeye ilişkin yaygın zihniyete karşın havarilerinin ayaklarını yıkıyor (Havariler bu son yemekte aralarında "kimin daha büyük olacağı" hakkında tartışıyordu).

"Ben aranızda hizmet eden gibiyim".

Chiara Lubich İsviçre’nin Payerne şehrindeki bir konuşmasında şöyle demişti: "Sevmek, hizmet etmektir. İsa bizlere bunun örneğini verdi".

Hizmet etmek, sanki insanı alçaltan bir söz gibi görünebilir. Genelde hizmet edenler alçak seviyeden sayılırlar. Oysa, hepimiz bize hizmet edilmesini arzularız. Resmî kurumların bize hizmet vermelerini beklemiyor muyuz? (Yüksek mevkilerde bulunan kişilere "bakan" denmiyor mu?) Tezgâhtar bize iyi hizmet verdiğinde, memur işlemimizi çabuk yaptığında, doktor ve hemşire, uzmanlıkla ve dikkatle bizimle ilgilendiklerinde, onlara karşı minnet duymaz mıyız?

Diğerlerinden biz bunu bekliyorsak, belki onlar da bizden aynı şeyi bekliyorlardır.

İsa’nın sözleri, biz Hıristiyanları herkese bir sevgi borcumuz olduğuna dair bilinçlendiriyor. İsa ile ve O’nun gibi bizler de, birlikte yaşadığımız, işyerinde karşılaştığımız her kişiye bu sözleri tekrarlayabilmeliyiz:

"Ben aranızda hizmet eden gibiyim".

Chiara Lubich Hıristiyanlığı şöyle tanımlıyor: "Hizmet etmek, herkese hizmet etmek, herkesi amirimizmiş gibi görmek. Eğer biz hizmetkârsak, diğerleri amirimizdir. Etrafımızdaki insanların emrinde hizmet etmek, hep hizmet etmek. Herkese hizmet ederek İncil’deki o ilk yere varmaya çalışalım.

(...) Hıristiyanlık ciddi bir olaydır. Biraz merhamet, biraz sevgi, biraz sadakadan oluşan üstümüze sürülen bir cila gibi değildir. Hayır, hayır hiç de öyle değildir. Vicdanımızı rahatlatmak için birilerine sadaka vermek çok kolay ve sonra emretmek, ezmek".

Nasıl hizmet edebiliriz? Payerne şehrindeki konuşmasında Chiara iki basit sözcükle ne yapılması gerektiğini şöyle açıkladı: "Diğerini yaşamak", "onun duygularını anlamaya çalışmak, onu derinlemesine anlamak, yükünü onunla birlikte taşımak". "Çocuklara nasıl davranmam lâzım? Çocuklar onlarla oynamanı mı istiyorlar? Öyleyse oyna". Evde televizyon izlemek veya gezmeye gitmek isteyen birileri mi var? Bunlar bir vakit kaybı gibi görünebilir. Oysa hiç de öyle değil, vakit kaybı değildir. Her şey sevgidir, kazanılmış zamandır, çünkü sevmek için diğeriyle bir olmak gereklidir. "Diğerinin ceketini tutmam mı gerekiyor? Tabağını önüne mi koymam gerekiyor?" Evet, bütün bunları yapmak gerekir çünkü "İsa’nın bizlerden beklediği hizmet sadece bir duygu değildir. İsa kasların, ayakların, aklın kullanıldığı somut bir hizmetten söz ediyor. Gerçek anlamda hizmet etmek gerekiyor".

"Ben aranızda hizmet eden gibiyim".

Öyleyse bu Hayat Sözünü nasıl yaşayacağımızı biliyoruz: Dikkatimizi diğerine yönelterek, gereksinimlerine ivedilikle cevap verip somut bir şekilde severek.

İşimiz topluma hizmet olduğu için işimizi daha iyi, uzmanlıkla ve mükemmel bir şekilde yapmamız gerekecektir.

Bazen de birilerine yardım eli uzatmamız gerekebilir: Bize yakın veya uzakta olan yaşlı, işsiz, özürlü, yalnız kişilere veya uzak ülkelerde doğal afetlere maruz kalmış insanlara yardım etmek ya da evlat edinme gibi insanî yardım projelerine destek vermek olabilir.

Bir makamda sorumluluğu olan kişiler, herkesin kardeş olduğunu hatırlayarak, etraflarındaki insanlara emretme gibi nefret uyandırıcı davranışları bir kenara bırakmalıdırlar.

Eski bir Hıristiyan deyişinin ifade ettiği gibi, her şeyi sevgiyle yaparsak, "hizmet etmenin hükmetmek" olduğunu keşfedeceğiz .

               Fabio Ciardi ve Gabriella Fallacara

 

"Gerçek Ruhu gelince sizi tüm gerçeğe yöneltecektir"  (Yuhanna 16,13).

Gerçeği ifade eden sözleriyle İncil çekicidir. İncil’de: "Gerçek Benim" (Yu. 14, 6) diyen İsa konuşuyor. İsa Allah’ın sonsuz gizemini tam anlamıyla açıyor ve kendisinin insanlık üzerindeki planını bize tanıtıp Gerçeği veriyor.

Gerçek, gizemin sonsuz derinliğine sahiptir. Onu nasıl anlayabilir ve tamimiyle yaşayabiliriz? İsa, bizim bu "yükü" taşıyamayacağımızı biliyor. Bu nedenle, öğrencileriyle son yemekte iken, Babasına dönmeden önce, bizlere söylemiş olduklarını açıklamak ve yaşatmak için, kendi Ruhunu göndereceğine dair söz veriyor.

"Gerçek Ruhu gelince sizi tüm gerçeğe yöneltecektir".

İmanlılar topluluğu İsa ile yaşadığı için gerçeği bilir. Aynı zamanda, Kutsal Ruh’un emin rehberliğinde, "tüm gerçeğe" doğru yol alır.

Kilise’nin tarihi, İsa’nın gizeminin ve Sözünün, aşamalı bir şekilde daha derin anlaşılan hikâyesi olarak da okunabilir. Kutsal Ruh, kontamplasyonla, imanlıların kutsal yazıları öğrenmeleri, azizlerin karizmaları, Kilise’nin Öğretimi yoluyla, çeşitli şekillerde Kilise’ye rehberlik etmektedir.

Kutsal Ruh her imanlının kalbinde vardır ve "sesini" duyurarak konuşur. Gerektiğinde affetmeyi, hizmet etmeyi, vermeyi, sevmeyi önerir. Neyin iyi, neyin kötü olduğunu öğretir. Her ay İncil’deki Hayat Sözlerini hatırlatır ve yaşatır.

"Gerçek Ruhu gelince sizi tüm gerçeği yöneltecektir".

Bu Hayat Sözünü nasıl yaşayalım? Bize rehber olan, bizi teşvik edip dürten, içimizde konuşan Kutsal Ruh’un "sesini" uysallıkla dinleyerek.

Chiara Lubich bunu şöyle açıklıyor: "Bir Hıristiyan Kutsal Ruh’un dürtüsüyle hareket etmelidir, böylece Ruh yaratıcı gücüyle onu azizliğe, tanrısallaşmaya ve dirilişe yönlendirecektir".

"(...) Sizler özgürlüğe çağrıldınız" (Gal.5, 13).

50’li yıllarda havari Pavlus, günümüzde Türkiye olan, Küçük Asya’da bulunan Galatya bölgesini ziyaret etmişti. Oradaki halk coşkuyla Hıristiyanlığa kucak açmış ve ilk cemaatler ortaya çıkmıştı. Çarmıha gerilmiş ve Dirilmiş İsa’yı tanıtan Aziz Pavlus tarafından Galatyalılar vaftiz oldular. Mesih’le dopdolu, Tanrı’nın çocuklarına özgü, özgürlüğe kavuştular. Aziz Pavlus’un da dediği gibi bu yeni yolda "koşuyorlardı" (Galatyalılar 5, 7).

Birden bu Hıristiyanlar özgürlüğü başka yerlerde aramaya başlarlar. Pavlus, Mesih’e bu kadar çabuk sırt çevirmelerine şaşırır ve onları ısrarla Mesih’in verdiği özgürlüğe dönmeye davet eder.

"(...) Sizler özgürlüğe çağrıldınız".

Biz ne tür bir özgürlüğe çağrıldık? Her istediğimizi yapmaya mı? Kendisinin getirmiş olduğu gerçeğin onları özgür kılacağını söyleyen İsa’ya etrafındakiler "Hiçbir zaman, hiç kimseye köle olmadık ki"  diyordu. İsa’nın yanıtı ise şöyle idi: "Günah işleyen herkes günahın kölesidir" (Yuhanna 8, 31-34).

İnsanların kalbine baskı yapan, günahtan kaynaklanan aldatıcı bir kölelik var. Kabuğumuza çekilmek, maddiyata bağlanmak, hedonizm, gurur öfke gibi bunun sayısız belirtilerini çok iyi tanıyoruz.

Tek başımıza bu kölelikten kurtulmamız mümkün değil. Özgürlük İsa’nın armağanıdır. O bize hizmet etti, hayatını verdi ve bizleri özgür kıldı. İsa’nın bize verdiği bu özgürlükle tutarlı bir şekilde yaşamaya davet ediliyoruz.

Chiara Lubich gençlere şöyle diyor: "Özgürlük bize iyi ile kötüyü ayırt edebilmenin ötesinde, hep iyiye doğru gitme imkânını sağlıyor". "Ben şunu gözlemledim: İyilik bizi özgür kılar, kötülük ise esir eder.